Hobbit: Niezwykła podróż

Rok produkcji:	2012
Reżyser:	Peter Jackson
Scenarzysta:	Guillermo del Toro, Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens
Gatunek:	Fantasy, Przygodowy
Oryginalny tytuł:	The Hobbit: An Unexpected Journey

Na początku recenzji zaczniemy zapewne od tego, o czym wszyscy mówią: czym kierował się Jackon, dzieląc krótką książkę dla dzieci na aż trzy długie filmy. Wiadomo przecież, że Hobbit nie dorównuje rozmachem sześciu księgom Władcy Pierścieni i jego treść jest zbyt uboga, by podzielić ją na trzy produkcje. Co prawda, reżyser od początku zamierzał wykorzystać notatki Tolkiena i sięgnąć do historii zawartych w Silmarilionie, jednak podchodziliśmy do tego pomysłu ze zdrową dawką sceptycyzmu. I okazało się, że słusznie. 

Co prawda, przyszliśmy do kina odrobinę spóźnieni (pamiętajcie, żeby się nie spieszyć podczas jedzenia ryby z ośćmi!), wpadliśmy do sali akurat w momencie, kiedy rozpoczęła się opowieść o utracie Ereboru przez krasnoludy. Następnie wracamy do sceny, od której zaczęła się także Drużyna Pierścienia - trwają właśnie przygotowania do urodzin Bilba, spisującego swoją historię. Następnie wraca on wspomnieniami do wydarzeń sprzed sześćdziesięciu lat, kiedy to po raz pierwszy odwiedził go nieco gburowaty czarodziej Gandalf. 

Pierwsze sceny sprawiają wrażenie, jakby miała to być wierna ekranizacja dzieła Tolkiena. Rozmowa hobbita z przybyszem jest praktycznie kalką wydarzeń z książki. Niestety, im dalej, tym gorzej: już w momencie, kiedy Bilbo opuszcza dom, następują niekorzystne zmiany w fabule. Widać reżyser uznał, że jego własne pomysły będą lepsze niż wizja twórcy historii. Nie były. Za dużo było w nich naiwności, braku uzasadnienia dla postępowania bohaterów oraz patosu. Gandalf pozbawiony był swojej potęgi, mądrości i opanowania, które stanowiły jego znak rozpoznawczy w książkach - jego rozmowa z Galadrielą (tak, ona też tam została dodana), kiedy  mówi jej, że dzięki Bilbowi mniej się boi, doskonale podkreśla słabość jego charakteru w filmie. Natomiast krasnoludy i, co najgorsze, hobbit są zbyt bohaterscy i nieskazitelni. Każdy ich czyn podkreśla zwolnione tempo, triumfalna muzyka, rozwiane włosy, a za plecami postaci jest słońce, rozświetlające ich oblicza (cud kinematografii!). Cliché jest po prostu wszechobecne. 

A teraz najważniejsze, czyli arcywróg. Tak, w Hollywood każdy jakiegoś ma. Tutaj padło na Thorina, którego prześladuje Azog Blady, morderca jego ojca, który przysiągł, że wytraci cały lud Durina. Niestety, motywacje orka są nam nieznane. Po prostu chodzi i zabija krasnoludy, bez żadnego ważniejszego powodu. Szkoda tylko, że w książce o Azogu nie ma ani słowa, a jeśli już występuje, to na pewno nie w roli fanatycznego prześladowcy Thorina. Można odnieść wrażenie, że reżyser lekceważy istotę przypadku w opowiadanej historii. Każdy element, który w książce był wynikiem zdarzeń losowych (co urozmaicało fabułę), tutaj jest niejako zaplanowany od początku, a jego motorem napędowym jest zazwyczaj działanie Azoga. 

Sposób narracji sprawia, że nie potrafimy zaangażować się w film i przywiązać emocjonalnie do bohaterów, przez co ich czyny (głównie podczas bardzo częstych walk) nie robią na nas wrażenia, a czasem wyglądają wręcz śmiesznie. Za mało jest hobbita w Hobbicie - to krasnoludy znajdują się na pierwszym planie, co sprawia, że film traci na baśniowości i naturalnym humorze. Reżyser stara się rozśmieszyć widza niewybrednymi gagami i niekiedy prostackimi zachowaniami. Owszem, krasnoludy były głośne i nieco niedelikatne, jednak nie do tego stopnia, jak zostały przedstawione w ekranizacji. 

Teraz należałoby wspomnieć parę słów o aktorach. Martin Freeman w roli Bilba poradził sobie naprawdę znakomicie. W jego grze można było odczuć lekkość oraz hobbickie zamiłowanie do spokoju i domatorstwa. Dobrze poradził sobie także Hugo Weaving (Elrond), który, co prawda, nie występował długo, lecz stworzył przekonującą postać. Uważamy jednak, że najlepiej prezentował się Gollum (Andy Serkis). Postać została interesująco rozwinięta od czasów trylogii. Tutaj możemy ją zobaczyć jako istotę znacznie bardziej drapieżną i groźną, niż we Władcy Pierścieni, a scena gry w zagadki jest zdecydowanie najlepszą w całym filmie. 

Muzyka, jak zwykle, stoi na bardzo wysokim poziomie. Pieśń krasnoludów (powyżej) jest zachwycająca, a utworzenie z niej motywu przewodniego wyszło Hobbitowi na dobre. Trafieniem w dziesiątkę było także wykorzystanie tematów z Władcy (...), zwłaszcza w momentach, kiedy pojawia się Pierścień. Na początku filmu słyszymy również motyw Shire, co przywodzi na myśl doskonale nam znaną historię i wzmaga sentyment (by wkrótce go zabić).

Plenery wykorzystane w produkcji są naprawdę piękne i pasują do opowiadanej historii, natomiast zastosowane efekty specjalne rzeczywiście robią wrażenie. Kopalnie goblinów były imponujące, a wargowie wyglądali świetnie. Mimo to wolelibyśmy, gdyby reżyser bardziej skupił się na fabule i nowych pomysłach, niż na innowacjach technicznych i stylistycznych fajerwerkach.

Pewnie film otrzymałby od nas wyższą ocenę, gdybyśmy nie byli tak wielkimi zwolennikami kanonu tolkienowskiego (choć C. ma akurat inne zdanie i broni produkcji). Możemy go Wam polecić, pod warunkiem, że nie dostajecie palpitacji na widok znacznych odstępstw od książkowego pierwowzoru. Na pewno nie powinniście zabierać ze sobą małych dzieci, ponieważ w przeciwieństwie do powieści, Hobbit: Niezwykła podróż ma dość mroczny charakter i momentami może być trochę brutalny.

	B	C	R
Ocena:	6/10	8/10	6/10