Django

Rok produkcji:	2012
Reżyser:	Quentin Tarantino
Scenarzysta:	Quentin Tarantino
Gatunek:	Western
Oryginalny tytuł:	Django Unchained

C: Napalałem się na ten film, odkąd pojawiły się pierwsze wieści o tym, że Quentin coś kręci. Byłem przerażony, gdy raz za razem obcinał go albo przerywał produkcję, mówiąc, że nie ma pieniędzy, albo że kolejni aktorzy zrezygnowali z udziału. W końcu doczekałem się  i go zobaczyłem.

Nigdy nie byłem miłośnikiem westernów. Kilka obejrzałem, ale raczej z przyzwoitości, dlatego nie wyłapałem praktycznie żadnych odniesień w filmie Tarantino do tego gatunku. Jestem za to wielbicielem jego kina i raczej z tego powodu chciałem to obejrzeć.

B: Ja za to wręcz przeciwnie - nie mogłam się przedrzeć przez Pulp Fiction i na tym filmie bardzo szybko skończyła się moja przygoda z Quentinem (wiem, pewnie wśród wielu wzbudzę głosy potępienia). Jedyny bliższy kontakt z tym twórcą miałam podczas seansu Desperado, gdzie gościnnie wystąpił. W tym roku stwierdziłam jednak, że jeszcze raz podejdę do tej nietypowej twórczości i oglądnę Django, jako że ma kilka nominacji do Oscara. I już na samym początku, podczas dialogów z Christophem Waltzem,  ku mojemu zdziwieniu  pomyślałam: "To będzie dobry film".

Film opowiada o doktorze Schultzu (Christoph Waltz), który od kilku lat jest łowcą nagród. Jego aktualne zadanie to ściganie braci Brittle'ów. Aby zdobyć na ich temat informacje, wykupuje czarnoskórego niewolnika o imieniu Django (Jamie Foxx) i po wykonaniu misji uwalnia go, ponieważ brzydzi się niewolnictwem. Jednakże relacja, która się między nimi utworzyła podczas wspólnej wyprawy, prowadzi do tego, że zostają kompanami i nie rozdzielają się, tak jak na początku planowali. Doktor Schultz uczy Djanga fachu łowcy nagród. Po około sześciu miesiącach znajomości oferuje mu pomoc w odnalezieniu jego żony Broomhildy (Kerry Washington), z którą Django został rozdzielony podczas sprzedaży. Trop prowadzi na farmę bawełny "Candyland" Calvina Candie (Leonardo DiCaprio).

Na pierwszy rzut oka widać jedno: aktorstwo w tym filmie praktycznie nie ma słabych stron. Waltz po raz kolejny udowodnił, że jest aktorem nieprzeciętnym, który potrafi stworzyć ciekawą i kompleksową postać. Jego doktor Schultz rzeczywiście zachowuje się jak stereotypowy Niemiec rzucony na dziki zachód (namaszczenie, z jakim dobiera kolejne słowa, a także jego znajomość zasad i przepisów). DiCaprio zaś idealnie wypadł jako Calvin Candie: niebezpieczne, rozkapryszone, duże dziecko, a do tego straszny ignorant i człowiek o wielkim ego. Co do Jamiego Foxxa, to Django w jego wykonaniu jest silnym mrukiem, który zaczyna odcinać się komuś dopiero, gdy naprawdę nastąpi mu się na odcisk. Nie wiem, czy do końca taki był zamysł, ale stanowi on świetną przeciwwagę dla rozgadanego Waltza.

Muzyka jest bardzo ciekawym elementem tego filmu, ponieważ składa się z utworów pochodzących z innych westernów (nawet laik rozpozna motyw z Dobrego, złego i brzydkiego) oraz współczesnych kawałków, co daje bardzo ciekawy efekt. Tarantino zawsze z dużą pieczołowitością dobiera ścieżkę dźwiękową i mimo tego, że muzyka jest bardzo różnorodna, właściwie wszędzie pasuje.

SPOJLER! Moim zdaniem, cały film przypomina piękną baśń dziejącą się na dzikim zachodzie. Mamy tu niewolnika, który jest nikim. Poznaje mentora/mistrza, który podnosi go i zaczyna kształcić. Pod jego wprawnym okiem uczeń staje się świetny w swoim fachu. Później, dzięki pozyskanym umiejętnościom, odzyskuje swoją dawno utraconą miłość i na koniec odjeżdżają razem w stronę zachodzącego słońca.  Pamiętacie, co stało się z Obi-Wanem w Nowej Nadziei? Doktora Schultza spotyka to samo. I dokładnie tak jak w Powrocie Jedi, mistrz pojawia się na końcu (tam jako duch, tu jako wspomnienie - retrospekcja).

C: Powiem wprost: jestem zachwyconiy. Django jest po prostu do bólu przemyślany i ma swój własny, niepowtarzalny klimat, czego brakuje większości współczesnych produkcji. Niech i film będzie słaby, byleby miał swój własny styl i atmosferę. Nienawidzę serwowania mi takiej miałkiej papki, która wygląda, jakby reżyser wyciął sceny z różnych dzieł i je zmiksował, mówiąc, że wymyślił coś nowatorskiego. Tarantino tworzy obrazy, które po prostu zachwycają stylem.

B: Ten film byłby naprawdę świetny, gdyby nie przerażająca ilość krwi i sceny, po których najzwyczajniej w świecie było mi niedobrze. Ma genialne dialogi, świetną grę aktorską, ciekawy scenariusz - właściwie wszystko, czego potrzeba, by osiągnąć sukces. Jednak ostatnie czterdzieści pięć minut to "przedobrzenie"- nie dość, że niemiłosiernie się ciągnęło, to jeszcze więcej w tym było rozwalania ciał, niż wartościowej treści. Być może miłośnikom Quentina to nie przeszkadza, według mnie to ogromny mankament filmu, który naprawdę miał szansę być mistrzowskim popisem.

	B	C
Ocena:	7,5/10	9/10