Lorax

Rok produkcji:	2012
Reżyser:	Chris Renaud
Scenarzysta:	Cinco Paul, Ken Daurio
Gatunek:	Animacja, Familijny, Fantasy
Oryginalny tytuł:	Dr. Seuss' The Lorax

Muszę zacząć dawać szansę filmom, których plakaty zupełnie mnie nie zaciekawiają i nie skłaniają do zobaczenia reklamowanego obrazu. Tak było z Odlotem i tak również jest z Loraxem.

Film opowiada historię pewnego miasta. Jest ona rozbita na dwa plany czasowe - sytuację obecną i to, co do niej doprowadziło. Teraz miejscowość jest na wskroś sztuczna, mieszkańców zaś bardzo ten fakt cieszy. Doszło do tego, że w Thneedville nie ma ani jednego drzewa (jeśli nie liczyć tych na baterie z kilkoma trybami pór roku oraz dmuchanych krzaczków), co jest główną bolączką bohaterów historii. Nastolatek Ted, zakochany w starszej od siebie Audrey, dowiaduje się, że największym marzeniem dziewczyny jest posiadanie prawdziwego drzewa. Za radą babci postanawia wyruszyć na poszukiwanie tajeminczego Once-lera, który jako jedyny wie, co stało się z roślinami.

Ted z rodzinką (dziwne, że nie odziedziczył po nich afro)

W czasie seansu spotkamy kilku sympatycznych bohaterów, takich jak chociażby babcia Teda czy tytułowy Lorax, strażnik lasu. Ten pomarańczowy stworek przybywa na świat po ścięciu drzewa, po czym wraz z chmarą uroczych zwierzątek urządza mu coś na kształt pogrzebu. Ta scena miała być chyba smutna, chociaż mnie akurat trochę rozbawiła. A skoro jesteśmy przy rozbawianiu - film cechuje się humorem dość niewymuszonym (np. niedźwiadek na drugim planie czy Lorax, niemogący dosięgnąć klamki po dramatycznej przemowie). Występują też satyryczne nawiązania do mechanizmów, rządzących współczesnym światem, czego koronnym przykładem jest przedsiębiorca, sprzedający butelkowane powietrze. Niezwykle przypadł mi do gustu brak dialogów "nastawionych na śmieszenie". Bardzo denerwują mnie one w innych produkcjach, gdyż zazwyczaj okazują się albo niegrzeczne, albo po prostu głupie. Myślę, że w tym momencie powinnam się przyznać, że film widziałam w angielskiej wersji językowej, więc nie ręczę za polskie tłumaczenie.

Podstawą dobrego biznesu jest chwytliwy pomysł

Kolejna sprawa to projekt postaci. Są one nieco karykaturalne, jednak bynajmniej nie jest to zarzut. Ludzie odpowiedzialni za ich tworzenie wykonali naprawdę dobrą robotę. Po każdym bohaterze widać jego charakter (ach, te stereotypy!), a w filmach dla dzieci jest to jednak przydatne. Zaprezentowano kilka typów charakterów ludzkich i dla mnie było to przekonujące. Ponadto, pomimo że postacie różnią się od siebie, to większość z nich jest sympatyczna i po prostu daje się lubić bez specjalnego wysiłku. A mimika jest fantastyczna.

Kolorowa sceneria

Oglądając film, będziemy także mieli okazję wysłuchać kilku piosenek, ilustrujących bieżącą sytuację lub streszczających pewne wydarzenia. Muzyka pasuje do historii, jest dynamiczna i nie sądzę, by można było tu coś twórcom zarzucić.

Ogólnie obraz wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie. Jest on skierowany głównie do młodszych dzieci (poprzez fabułę i kolorowe otoczenie a także pewną naiwność i przerysowanie). Jeśli jednak ktoś lubi po prostu filmy animowane, myślę, że nie będzie rozczarowany, jeżeli oczywiście przełknie myśl przewodnią, jaką jest mniej więcej "NIE ŚCINAJMY DRZEW, TYLKO JE SADŹMY", podaną w dość wysokim stężeniu.

		R
Ocena:		8,5♥/10