Wspaniała

Rok produkcji:	2012
Reżyser:	Régis Roinsard
Scenarzysta:	Régis Roinsard, Daniel Presley, Romain Compingt
Gatunek:	Komedia romantyczna
Oryginalny tytuł:	Populaire

B: Jestem kobietą i oglądanie komedii romantycznych mam we krwi. Nie napisałam "więc", ponieważ pewnie nie każda z nas tak ma, ale należenie do płci żeńskiej zdecydowanie jest czynnikiem, który ułatwia przyswajanie tkliwych historii o miłości. Jedyne, co musiałam zrobić, to przekonać C, żeby poszedł ze mną - o dziwo, nie było to takie trudne, ponieważ zachęcił go zwiastun, wyświetlany w kinie przed Polowaniem. 

C: Dałem się wrobić. Poszedłem na film o gatunku komedia romantyczna. I jestem miło zaskoczony. Otrzymałem bowiem coś klimatycznego z dużą ilością pastelowych kolorów i bardzo charakterystycznymi bohaterami. Marketingowy bełkot niesamowicie chwytliwym hasłem zapowiadał "Amelia w Świecie Mad Men!". To, że bohaterka jest wyjątkową niezdarą, nie upodabnia całego filmu do Amelii, a porównywanie do Mad Men, również jest sporym nadużyciem.

Wspaniała to film o młodej, prześlicznej, ale nieroztropnej i roztrzepanej Rose (Déborah François), która marzy o wyrwaniu się z pozbawionego perspektyw miasteczka, gdzie mieszka. Od momentu, kiedy widzi po raz pierwszy maszynę do pisania w sklepie swojego ojca, chce zostać sekretarką. Odczuwa ona niesamowitą (można nawet powiedzieć, że seksualną) przyjemność ze stukania w klawisze. W ramach realizowania swojego marzenia wybiera się na poszukiwanie pracy do większego miasta. Jako sekretarka bez żadnego doświadczenia staje w szranki z innymi. Właściciel firmy ubezpieczeniowej - Louis Échard (Romain Duris) - zauważa w niej potencjał - nie w sekretarce (sam powiedział, że jest fatalną), ale w pisarce na maszynie. Aby utrzymała pracę, każe jej wystartować w konkursie szybkiego pisania. Zajmuje się też w tym czasie jej treningiem, ponieważ uważa, że jego firma potrzebuje takiej wygranej do poprawienia swojego wizerunku.

Scenografia filmu jest taka, jak można sobie wyobrazić lata 50'. Są kolorowe, pastelowe, wszyscy palą papierosy i chodzą w nienagannie skrojonych garniturach oraz ślicznych sukienkach. Do tego scenografowie zadbali o wrzucenie wielu przecudnych aut z epoki (jeśli ktoś lubi stare samochody, to może naprawdę się napatrzeć).

Déborah François grająca Rose Pamphyle jest słodka i robi urocze minki. Do tego jest straszną niezdarą z niesamowitym wdziękiem. Jej rola nie jest jakoś szczególnie rozbudowana (mimo faktu bycia postacią tytułową). Całe życie tamtych lat toczy się wokół mężczyzn. Louis Échard (Romain Duris) jest eleganckim, przystojnym i wolnym mężczyzną oraz wyjątkowo dobrym człowiekiem w świecie zdominowanym przez bogatych i aroganckich businessmanów (między innymi, chodzi mi o właścicieli największej we Francji firmy produkującej maszyny do pisania). Z postaci drugoplanowych najbardziej zapada w pamięć przepiękna Bérénice Bejo, którą uważam (B) za najlepszą kreację w tym filmie. Początkowo nie wiadomo, co o niej sądzić, zachowuje się dosyć dwuznacznie, by w końcu dać się całkowicie polubić. Jest postacią z krwi i kości.

Interesujące dialogi, (w miarę) wciągająca akcja, prześliczne stroje i zdjęcia, okraszone są łatwo wpadającą w ucho muzyką, która potęguje u nas poczucie rozluźnienia i dobrej rozrywki. Wspaniała jest banalna w przyswojeniu, co świadczy jednocześnie na jej korzyść, jak i na niekorzyść. W zależności od tego, jakie stawia się jej wymagania, z jednej strony może bardzo nas rozczarować, z drugiej jednak pozytywnie zaskoczyć. Obraz Roinsarda to swego rodzaju skrzyżowanie Amelii i Śniadania u Tiffany'ego, jednakże jest on od nich zdecydowanie gorszy (niestety). O ile nadaje się na niezobowiązujące wyjście do kina, zapewne nie przejdzie do klasyki filmów o miłości. Mimo wszystko polecamy Wam go obejrzeć (szczególnie Paniom, a także Panom lubiącym klimat lat pięćdziesiątych). 

	B	C
Ocena:	7/10	8/10